Mijn naam is Tanja, en ik ben afkomstig uit Noorwegen. Een land waar natuur nog natuur is. En waar het belang ervan aan (bijna) niemand meer moet uitgelegd worden.
It is that range of biodiversity that we must care for – the whole thing – rather than just one or two stars.
David Attenborough
Als kind was ik bijna dagelijks op stap en op ontdekking, op zoek naar kikkerdril (waar ik vervolgens uren naar kon kijken) of zat ik brood op een stokje te bakken boven op ons zelfgemaakte vuurtje. Om daarna hoog in de bomen te klimmen.
Daar maakte ik een connectie met de dieren en de natuur. En nam ik regelmatig een dier in nood mee naar huis voor verzorging. En zonder er toen bij stil te staan, legde ik daar de basis voor wie ik nu ben.
Later, hier in België, begon ik dit onbewust te missen. En toch bleef het aanwezig op de achtergrond. Een langere periode als vrijwilligster in een dierenasiel werd een tijdje een aanvulling, maar was niet voldoende. Een sluimerend gemis om ook de wind door de bomen te horen waaien, de aarde onder mijn voeten te voelen en de geur van wilde bloemen te ruiken bleef aanwezig.
In mijn loopbaan als begeleidster in verschillende voorzieningen, merkte ik op dat mensen rust in hun hoofd/ziel en lichaam konden vinden als ze deze verbinding met de natuur en, belangrijk, zichzelf mochten maken.
Gewoon kunnen zijn-zien-voelen-aanraken, horen en ruiken, als je je in de natuur bevindt, en alle zintuiglijke prikkels laten binnenkomen laat de mens groeien en terug ademen. En dit geldt voor iedereen, los van beperkingen, emotionele en/of psychische problemen. De relatie tussen mens – dier en de natuur terugvinden is een geweldige manier om in je eigen kracht te komen staan
Bijna drie jaar geleden werd ik hier zelf terug zeer bewust van tijdens mijn eerste Pelgrimstocht naar Santiago De Compostella. Tijdens die tocht werd ik terug ondergedompeld in de natuur.
En kon ik terug de aarding vinden die ik in het gewone leven (onbewust) miste. In de maanden erna bleef het nog heel voelbaar wat zo’n onderdompeling (leven in het hier en nu) in de natuur met mij deed en welke impact het op mij had.
Stilletjes aan begon een oude droom in mij wakker te worden.
Een droom die verder groeide toen ik twaalf jaar geleden besloot om mij bij te scholen voor “Begeleidend te werken met assistentie van dieren” Door omstandigheden heb ik dit niet kunnen afwerken, maar de droom bleef. En de opleiding gaat nu verder bij Toscanzahoeve
Mijn werk als begeleidster kunnen en mogen combineren om mensen met een “rugzak” (in de breedste zin van het woord) te kunnen helpen en begeleiden om zichzelf vorm te geven en connectie te helpen maken met alles wat leeft, groeit en ademt, is waar ik op hoop. Waar er duurzaam en plantaardig wordt gewerkt. Waar wij anders met elkaar mogen omgaan.
En zo werd de droom NatHumAni geboren. De afkorting verbindt de drie belangrijkste pilaren van wat ik zou willen verbinden met elkaar.
Natuur, Mens en Dier.
